Όταν οι ανοξείδωτοι χάλυβες εκτίθενται σε θερμά αέρια πυροδοτούνται χημικές αντιδράσεις ανάμεσα στα κραματικά στοιχεία του χάλυβα και τα στοιχεία που συγκροτούν τα αέρια. Αποτέλεσμα αυτών των αντιδράσεων είναι η πρόκληση στρωμάτων με μεταβατική φάση (κατάσταση) αερίου και μετάλλου τα οποία είναι λιγότερο προστατευμένα στην επίδραση των αερίων. Η συνθήκη που πρέπει να ικανοποιηθεί για την προστασία από τη διάβρωση των υψηλών θερμοκρασιών είναι η οξειδωτική ικανότητα του αερίου (να περιέχει δηλαδή ικανό οξυγόνο για τη δημιουργία του προστατευτικού στρώματος σχηματίζοντας οξείδια με ένα ή περισσότερα από τα κραματικά στοιχεία του χάλυβα – οξείδιο του χρωμίου).

Η διάβρωση που προκαλείται από την έκθεση σε υψηλές θερμοκρασίες εμφανίζεται με ποικίλους τρόπους ανάλογα με το εύρος των θερμοκρασιών, το χρόνο έκθεσης του μετάλλου, το μίγμα αερίων που χρησιμοποιούνται κτλ (π.χ. οξείδωση, διάβρωση λόγω σουλφιδίων ή αλογόνων, ενανθράκωση, εναζώτωση, κλίβανοι αερίων). Κατά την επιλογή του τύπου χάλυβα για περιβάλλον υψηλών θερμοκρασιών οφείλουμε να γνωρίζουμε τόσο τις τρέχουσες όσο και τις αναμενόμενες συνθήκες λειτουργίας, όπως τη θερμοκρασία και σύσταση των αερίων καθώς και τη θερμοκρασία που αναπτύσσει το υλικό σε κάθε στάδιο. Σε συνεννόηση με έναν σοβαρό προμηθευτή μπορούμε να καταλήξουμε στην επιλογή του καταλληλότερου τύπου για την εκάστοτε εφαρμογή σε περιβάλλον υψηλών θερμοκρασιών.